بیوگرافی سخن سالار زنده یاد استاد رحیم معینی کرمانشاهی از زبان خودش و دوستان همکار او از جمله زنده یاد استاد همایون خرم ، زنده یاد استاد علی تجویدی ، استاد اکبر گلپایگانی ، استاد فضل الله توکل ، زنده یاد بانو سیمین بهبهانی و زنده یاد بانو الهه
سخن سالار زنده یاد استاد رحیم معینی کرمانشاهی به روایت‌های پیشین در سال ۱۳۰۱خورشیدی در کرمانشاه زاده شد‌. پدرش کریم معینی، ملقب به سالار معظم، مردی شجاع و دلیر بود و به واسطهٔ رفاقتی که با نصرت الدّوله فیروز داشت، چندی از طرف وی به حکومت فارس منصوب شد و مدتی نیز برای سرکوبی شورشیان لرستان با سپهبد امیر احمدی همکاری کرد و پس از فوت نصرت الدّوله برای همیشه از کارهای سیاسی کناره‌گیری کرد و در گوشهٔ انزوا به سر بُرد. نیای معینی حسین خان معین الرعایا مردی لایق و با سواد و مردم دار بود و از نظر بخشش و کمکی که به مردم می‌کرد مورد توجه و احترام بود و در نهضت مشروطه و استبداد به دست مردی ناشناس به تحریک عده‌ای از مالکین کشته شد. 
حضرت استاد در سال ۱۳۲۸ در شهر کرمانشاه روزنامهٔ سلحشوران غرب را بنیان گذاشت. این روزنامه در سال‌های نخست وزیری محمد مصدق از مشی این دولت حمایت کرده و به همراه چند نشریهٔ دیگر در کرمانشاه نام «مطبوعات ملی کرمانشاه» را بر خود نهادند. پس از سقوط دولت مصدق در سال ۱۳۳۲، سلحشوران غرب نیز توقیف شده و ایشان برای مدتی زندانی و همچنین از شغل خود در بانک سپه اخراج شد.
وی از سال ۱۳۲۰ خورشیدی به کار نقاشی پرداخت و در این راه پیشرفت کرد و تابلوهایی نیز به یادگار گذارد که از جمله تابلو مسیح با کار سیاه قلم است و در ضمن کارهای نقاشی به نظم شعر می‌پردازد و قسمتی از آثار ادبی و اجتماعی او در روزنامهٔ سلحشوران غرب به چاپ رسید و داستان اختر و منوچهر را در چهار تابلو به رشتهٔ نظم کشید و در آن حقایقی از اجتماع زمان را مجسم کرد. امید شاعری توانا و خوش ذوق و دوست داشتنی است و ضمن سرودن شعر چندی به ترانه سُرایی پرداخت و ترانه‌های او که توسط خوانندگان رادیو خوانده می‌شد از شهرت به سزایی برخوردار شد. آشنایی با نقاشی و فنون آن سبب شد که در خلق اشعار و ترانه‌هایش گرایش به تصویرسازی داشته باشد. استاد معینی کرمانشاهی از بیست و یکم مردادماه هزار و سیصد و سی خورشیدی به دستور محمّد مصدّق نخست وزیر وقت به استخدام ادارهٔ کّل انتشارات و تبلیغات درآمد و در سال سی و چهار خورشیدی به معاونت ادارهٔ رادیو منصوب گردید. استاد معینی کرمانشاهی در ابتدای دهه سی خورشیدی و به پیشنهاد علی دشتی تخلّص «امید» را برگزید و پس از اعتراض اخوان ثالث از داشتن تخلّص منصرف شد و پسوند کرمانشاهی را به دنبال نام خانوادگی معینی اضافه نمود و با نام معینی کرمانشاهی به کار هنری پرداخت. از آثار او می‌توان به دیوان ای شمع‌ها بسوزید شامل غزلیّات وی تا سال چهل و جهار خورشیدی، اندیشه‌ای در مثنوی به نام فطرت، دیوان خورشید شب شامل غزلیّات سروده شده تا سال شصت و پنج خورشیدی، بررسی آثار و احوال لسان‌الغیب در حافظ برخیز، در خرابات مغان شامل تضمین غزلیّات حافظ، خواب نوشین، حکایت نگفته و ده جلد تاریخ منظوم ایران پس از حمله اعراب تا عصر حاضر تحت عنوان شاهکار تاکنون طبع و نشر شده‌است. معینی کرمانشاهی تا روز یک شنبه بیست و چهارم آبان ماه ۱۳۹۴ قلم به دست مشغول ادامه شاهکار بود و تنها کهولت سن و سنگینی گوش او را رنج می‌داد. رحیم معینی کرمانشاهی پس از چهل و هشت ساعت تب خفیف روز بیست و ششم آبان ماه به منظور درمان تب و دیدار از فرزندش حسین معینی کرمانشاهی که بستری بود عازم بیمارستان جم شد که قبل از رسیدن در اتومبیل با سکته قلبی از رنج زیستن رهایی یافت. طبق وصیّت معینی کرمانشاهی، مسئولیّت جمع‌آوری، ویرایش، نظارت بر چاپ غزلیات، خاطرات و ادامه شاهکار به فرزندش حسین داده شده‌است کما اینکه آثار آهنگین استاد نیز در سال ۱۳۷۳ خورشیدی به وی واگذار گردیده بود. شرح زندگانی رحیم معینی کرمانشاهی با اسناد و مدارک به قلم حسین معینی کرمانشاهی در issuu.com قابل دسترس است.

سفری در پیش است
سفری دور و دراز
سفری در آغاز
سفری به بلندای زمین تا خورشید
و به پهنای دیار تهدید
سفری به فراسوی جهان خاکی
عالم افلاکی
در گذرگاه غریبی که نه صبح است و نه شام
نه نشان است و نه نام
نه خزانی نه بهار
نه زمانی در کار
ساعت قلب زکار افتاده ست
با زمان جان داده ست
سفری نرم و سبک
به سبکبالی پرواز خیال
بی نیاز از پر و بال
بی نیاز از همه خوبی و بدی
کینه های ابدی
حیله و دانش انسان دو پا
آدم سر به هوا
آدم این ذره ناچیز بزرگ
آدم این بره در قالب گرگ
جُنگی از حادثه اوج و حضیض
مشتی از فلسه ضد و نقیض
گاه تا عرش خداوند در اوج
گاه بر کشتی بشکسته ز موج
سفری در پیش است
سفری دور و دراز
سفری در آغاز
من از این سفر دور و دراز باز میگردم و باز
دوست دارم که تو با من باشی
همه با من باشند
همه اینها که کنون اینجایند
یا که بعد از من وما می آیند
همه ما که به یک شاخه بودن وصلیم
همه ما که ز یک خون و هزاران نسلیم
همه آنان که توانایی معنا دارند
همه آنان که دلی عاشق و شیدا دارند
دوست دارم همه با من باشند
غم من ، دوست من ، دفتر من
عشق ، فرزند ، پدر ، مادر من
دوست دارم همه با من باشند
سفری در پیش است
سفری در پیش است ...

زنده یاد استاد تورج نگهبان

تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که آب می شود دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم
برای پشت کردن به آرزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به خاطردود لاله های وحشی
به خاطر گونۀ زرین آفتاب گردان
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم
تو را برای لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شیرین خاطره ها دوست می دارم
تورا به اندازۀ همۀ کسانی که نخواهم دید دوست می دارم
اندازه قطرات باران، اندازۀ ستاره های آسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همۀ کسانی که نمی شناخته ام ... دوست می دارم
تو را به جای همۀ روزگارانی که نمی زیسته ام ... دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و
برای نخستین گناه ...
تو را به خاطر دوست داشتن ... دوست می دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم ... دوست می دارم”

 Paul Éluard

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت
شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

 در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست
اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

زنده یاد استاد شهریار

پشت دریا شهریست
که در آن می شکند بغض تَرک خورده ماه
لاله هایش همه در سرخی خون غلطیده
دشتهایش همه لخت
دخترانش به تمنای نگاهی عاشق
از نگاه همه دیو نَران ترسیده
شهر لبریز غروب
شهر یکسر کابوس
آسمانش همه خاکستری و دود آلود
پشت دریا شهریست...

شایان دیبا

در این خزان چهلمین
چو برگهای خسته از غرور سهمگین باد
به دور از خیانتِ تمام بوف های کور
شبیه کوچ بی صدا و پُرغم پرنده های بی وطن
به گوشه ای تکیده ام
و لحظه های رفته را
به قاب این خزان چهل ساله ام سپرده ام
در این خزان چهلمین ...

شایان دیبا

کردی آهنگ سفر اما پشیمان میشوی
چون به یاد آری پریشانم پریشان می شوی
 
گر به خاطر آوری این اشک جانسوز مرا
آنچه من هستم کنون در عاشقی آن می شوی
 
سر به زانو گریه هایم را اگر بینی به خواب
چون سپند از بهر دیدارم شتابان می شوی
 
عزم هجران کرده ای شاید فراموشم کنی
من که میدانم تو هم چون شمع گریان می شوی
 
گر خزان عمر ما را بنگری با رفتنت
همچو ابر نوبهاران اشکریزان می شوی
 
بشکند پیمانه ی صبرم,ولی در چشم خلق
چون دگر خوبان تو هم بشکسته پیمان می شوی
 
بینم آن روز ی که چون پروانه بهر سوختن
پای تا سر آتش و سر تا به پا جان می شوی
 
مرغ باغ عشقی و دور از تو جان خواهم سپرد
آن زمان بی همزبان در این گلستان می شوی
 
معینی کرمانشاهی

برخی اوقات می توان به تنهایی از منظری زیبا نگریست
برای من دوری زیباترین موهبت خداوند است
موهبتی زیبا و آرامش بخش
این روزها خوشحالم که دورم
خوشحالم که نیستم
خوشحالم که نمی بینم
خوشحالم که نمی شنوم
و خدا را به خاطر این خوشحالی و رویای زیبای تنهایی شکر میکنم 

شایان دیبا

یقینا یگانه موجودی که در جهان آفرینش میتوان نمادی از خداوند و الوهیت دانست و او را ستایش کرد " زن " است . 
زن صرف نظر از ابعاد زیبایی و لطافت ، ناشناخته هایی را در درون خود چون گوهری گرانبها دارد که میتوان از این بعد زن امنیت ، آرامش ، صلح و تمام صفات نیکو را در زمین حاکم کرد . چیزهایی که در درون مرد ها به حکم طبیعت نهادینه نشده . زن برای رهایی مرد از چنگال زندان بسته عقل آفریده شد . از این روست که مردان شیطان صفت از ابتدای خلقت سعی در تخریب شخصیت و چهره ستودنی زن داشته و دارند . 
امروز روز " زن " است . گویی روز خداوند است و در حقیقت امروز زیباترین ، لطیف ترین و با شکوه ترین روز زمین است . 
روز جهانی زن را به الهه بی همتای زندگیم ، همسر باوفا و دانشمندم و مادر بزرگوار و نازنینم و خواهر عزیز و دوست داشتنیم و همه زنهای جهان تبریک عرض مینمایم .

شایان دیبا