در زمانه ای که معیار دوستیها و روابط آدمها مبتنی بر اصول انتفاعی گردیده و جمله انسانها از هر طبقه و جایگاه برای دوستی ها، محبت ها و با هم بودن هایشان فرمولهای خاص منفعت طلبانه تعریف می کنند جایگاه انسانیت و خصائص انسانی در محدوده های تصنعی و شکننده محصور می گردند و در اینچنین جامعه ای حقیقت جای خود را به مجاز خواهند داد تا بیش از پیش بشر را به سرمقصود تنهایی و کنج ازلت سوق دهند. شاید یکی از عمده ترین سیاستهای نظام سرمایه داری در سایه گلوبالیزم همین اتفاق شوم باشد. در گذشته روابط دوستانه انسانها صرف نظر از جایگاه و طبقه فقط بسته به محبت های ذاتی و فداکاری ها و عاشقانه های صادقانه تعریف می گردید اما از 50 سال پیش تاکنون خصوصا در این 20 سال که از قرن بیست یک می گذرد این موازنه تغییر کرده و روابط بشری روز به روز بیشتر به محاسبات انتفاعی گره می خورد. حقیقت این است که این فرجام نامیمون تمام جوامع مدرن خواهد بود . آسیبهای جبران ناپذیر این تفکر آنقدر وسیع است که در این مجال نمی گنجد و در بحثی مفصل تر بدان خواهم پرداخت و موشکافانه این موضوع را دنبال خواهم کرد اما سخن این است تا وضع از این وخیم تر نشده بر دانشمندان علوم اجتماعی ست که از این راز منحوس پرده برداشته و آدمی را از سکوتی طولانی و مرگبار نجات دهند.

شایان دیبا