در میان مفاخر و بزرگان علم و فرهنگ ایران زمین ، از کودکی یک نام همیشه برایم زنده و جاوید بود. نامی که در زمره بزرگترین نامداران دانش کشورم می درخشید. شاید بواسطه اینکه او نیز در همان شهری دیده به جهان گشوده که مرحوم پدربزرگم نیز در آن دیار تولد یافته و این موضوع پیوسته توجه مرا از همان اوان کودکی در مورد این بزرگمرد عرصه علم بخود معطوف ساخته. پروفسور محسن هشترودی به سال یکهزار و دویست و هشتاد و شش خورشیدی در تبریز متولد شد و به چون در یک خانواده اهل کتاب و مکتب بدنیا آمده بود ، خیلی زود آموختن و فراگیری علم را آغاز کرد. دکتر هشترودی پس از اتمام تحصیلات متوسطه در تهران به تحصیل طب مشغول شد تا اینکه در سال هزار و سیصد و چهار با اخذ بورسیه دولت شاهنشاهی ایران جهت تحصیل در رشته ریاضیات عازم فرانسه شد و نهایتا در سال هزار و سیصد چهارده موفق به اخذ درجه دکترا از دانشگاه سوبون گشت و چون تمام ایرانیان وطن پرست به ایران برگشت و بعنوان استاد دانشسرای عالی به تدریس و پژوهش مشغول شد. پروفسور محسن هشترودی در زمره پرکارترین پژوهشگران ریاضی ایران در مجامع بین المللی بود و سابقه تدریس و مشارکت در پروژهای علمی را در دانشگاههای ممتاز جهان همچون ، هاروارد ، پرینستون ، شیکاگو ، دانشگاه مسکو و … را در پرونده کاری خود به همراه داشت. او علاوه بر ریاضیات علاقه بسیاری به فلسفه و ادبیات و عرفان داشت و از وی اشعاری نیز به جای مانده است. شمع وجود این استاد فرزانه سرانجام در سیزدهم شهریور سال هزار و سیصد و پنجاه و پنج ، زمانی که ایشان شصت و هشت بهار را از زندگی گذرانده بود خاموش شد و در اثر ایست قلبی در تهران دار فانی را وداع گفت. از او آثار گرانبهایی بر جای مانده که به شما یاران قول می دهم به شرط حیات ، در آینده ای نزدیک به شرح مبسوطی از وی بپردازم.
روحش شاد و یاد و نامش جاودان باد
شایان دیبا